Σε ολόκληρη την Αχαΐα, από τα ορεινά των Καλαβρύτων μέχρι τις κοινότητες της Δυτικής Αχαΐας, το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει πλέον τη μορφή “σιωπηλής κρίσης”.
Χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή, σήμερα μετρούν ελάχιστους κατοίκους.
Οι νέοι φεύγουν, οι οικογένειες σπανίζουν, ενώ η έλλειψη εργασίας και βασικών υποδομών κάνει την παραμονή στην ύπαιθρο ολοένα και πιο δύσκολη.
Στα Καλάβρυτα, η μείωση πληθυσμού εδώ και δεκαετίες φαίνεται πλέον ξεκάθαρα. Πολλά χωριά έχουν λιγότερους από 50 μόνιμους κατοίκους, στη μεγάλη τους πλειονότητα ηλικιωμένους.
Η εργασία περιορίζεται σε εποχικές αγροτικές δραστηριότητες ή τουρισμό, που ωστόσο δεν αρκεί για να κρατήσει τους νέους στον τόπο τους.
Η Αιγιάλεια συνδυάζει παραθαλάσσιες και ορεινές περιοχές.
Ωστόσο, η εγκατάλειψη των ορεινών χωριών συνεχίζεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.
Και οφείλεται κυρίως στα προβλήματα που υπάρχουν τα τελευταία δέκα χρόνια με την σταφίδα και το λάδι. Πολλοί είναι οι αγρότες που σταματούν την παραγωγή, γιατί δεν τους συμφέρει.
Στον Δήμο Ερύμανθου, το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο.
Η απομάκρυνση υπηρεσιών – όπως τα ΕΛΤΑ, αλλά και η ελλιπής συγκοινωνία, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα όσων μένουν πίσω.
Ακόμα και στη Δυτική Αχαΐα, όπου η πρόσβαση προς την Πάτρα είναι πιο εύκολη, ελλοχεύει ο κίνδυνος.
Πολλοι είναι εκείνοι που σκέφτονται να εγκαταλείψουν τα χωριά, και να μετακομίσουν σε μεγάλες πόλεις λόγω εργασιακών ευκαιριών
σε αστικά κέντρα.
Πρόκειται κυριως για κτηνοτρόφους που εξαιτίας της ευλογιας έχασαν τα κοπάδια τους.
Οι τοπικοί φορείς τονίζουν ότι χωρίς σχέδιο ενίσχυσης της υπαίθρου, καλύτερες υποδομές και κίνητρα για νέους ανθρώπους, τα χωριά της Αχαΐας θα συνεχίσουν να ερημώνουν.
Υπάρχει η ανάγκη για βελτίωση των συγκοινωνιών, πρόσβαση σε υπηρεσίες, στήριξη της τοπικής επιχειρηματικότητας, τηλεργασία και ψηφιακες υποδομες.
Το δημογραφικό δεν είναι απλώς μια στατιστική. Είναι το ερώτημα αν η ύπαιθρος θα παραμείνει ζωντανή για τις επόμενες γενιές.
